انواع کلت ها

با گسترش و وضع قوانین جدید برای حمل اسلحه در سراسر جهان، شرکت های سازنده اسلحه به فکر ساخت اسلحه های کوچکتر، جمع و جورتر و سبک تر افتاده اند. این اسلحه ها یا به اصطلاح “تپانچه” ها برای حفاظت شخصی مورد استفاده قرار می گیرند. بیشترین استفاده از اسلحه در جهان در ایالات متحده آمریکا است که در این پست قوانین ایالت های مختلف را برای شما تشریح کردیم.

حال در پستی دیگر می خواهیم بهترین کلت های سال 2014 را برای شما معرفی کنیم. باشد که لذت ببرید.

 1- Springfield XD-S 4.0

اسپرینگفیلد XD-S 4.0 j تپانچه ای از خانواده XD-S است که جدیدترین عضو محسوب می شود. اسلحه ای خوش دست، سبک و زیبا. نسبت به اعضای قبلی این خانواده دارای دقت و شعاع دید بیشتر است.

2- Smith & Wesson Bodyguard .380

هفت تیری سبک و پلیمری که در دست بسیار زیبا و با وقار است.

3- Ruger LCRx

این کلت دارای ویژگی چکشی است و می توان در دو حالت از آن استفاده کرد. یک حالت تکی که یک گلوله از پیستول شلیک می شود. در حالت دوم که به آن double-action می گویند، دو گلوله از پیستول شلیک می شود.

4- CZ P09 FDE

تپانچه ای مدرن، زیبا و سبک که در سال جاری ساخته شد. همانطور که در تصویر می بینید بسیار زیباست.

5- Taurus View Revolver

پنج تیری خوش دست و کلاسیک که احتمالاً جزو سبک ترین کلت های جهان به شمار می رود. بدنه از آلومینیوم ساخته شده است.

6- Remington R51

رمینگتون R51 نسخه مدرن و اصلی مدل 51 رمینگتون است که گلوله با استفاده از یک عمل پدرسن-چکش رها و شلیک می شود. 

7- Glock 42

این یک تپانچه سبک و زیبای 9 میلیمتری است که به علت کوچک بودن آن قابلیت پنهان کاری بسیار بالایی دارد.

8- SIG Sauer P320

این اسلحه با توجه به طراحی خاص خود برای افرادی خاص و ویژه طراحی شده است.

 

نظر خود را به ما بگویید…

نارنجک

نارنجک یا "نارنجک جنگی" (زیرا انواع دیگری نیز دارد) نوعی اسلحه‌ی گرم است که توسط نفر قابل حمل بوده و بر علیه نفرات استفاده می‌شود.

نارنجک دارای مقداری مادهٔ منفجره(خرج) است که وزن آن بستگی به نوع خرج مصرفی و وظیفهٔ تعریف شده برای نارنجک دارد ولی از یک کیلوگرم تجاوز نمی‌کند و توسط محفظه‌ای فلزی احاطه شده است. محفظهٔ فلزی معمولاً قابلیت ترکش شدن خوبی دارد تا در صورت انفجار مواد منفجره بیشترین آسیب ممکن را به نفرات دشمن وارد کند. از نارنجک در جنگهای نزدیک مثلا پاک سازی سنگر دشمن یا تیربارچی یا استحکامات دشمن استفاده می‌شود. البته نارنجک‌هایی نیز هستند (موسوم به HEAT) که فقط با موج حاصل از انفجار به نفرات آسیب می‌زنند.

نارنجک‌ها دارای ساز و کاری هستند تا جلوی انفجار ناخواسته را بگیرد. این سازوکار در اکثر نارنجک‌ها مشابه است که به آن ضامن نارنجک می‌گویند. ضامن معمولاً شامل سوزن و اهرمی است که جلوی ضربه زدن ناخواسته و اتفاقی سوزن به چاشنی را می‌گیرد. چاشنی ماده‌ای حساس به ضربه است که پس از ضربه سوزن، ماده منفجره را بعد از مدت زمانی در حدود سه تا پنج ثانیه منفجر می‌کند. البته انواعی از مواد منفجره نیز هستند که احتیاجی به چاشنی ندارند. مانند "نیترو گلیسیرین" که خود در اثر ضربه حاصل از پرتاب نارنجک وبرخورد آن به زمین منفجر می‌شود. در این نوع نارنجک‌ها دیگر اضطراری برای پرتاب نارنجک وجود ندارد زیرا تا ضربه شدیدی نخورد منفجر نخواهد شد که البته این نوع نیز ضامن خاص خود را دارد.

ممکن است خرج نارنجک دارای مواد شیمیایی باشد (همان بمب‌های شیمیایی در مقیاسی کوچک تر).

انواع دیگری از نارنجک نیز هست که برای کشتن افراد طراحی نشده‌اند، مانند نارنجک صوتیکه با انفجار صدای شدیدی تولید می‌کند که می‌تواند افراد را برای مدت کوتاهی گیج کند یا نارنجک نوریکه با انفجار، نور شدیدی تولید می‌کند و یا نارنجک دودزا و یا نارنجک مولد گازهای اشک آور یا بی هوش کننده که توسط نیروهای انتظامی برای متفرق کردن تظاهرکنندگان یا رهایی گروگان‌ها استفاده می‌شوند. البته نارنجک دودزا در جنگ نیز برای مخفی کردن موقت نفرات و تحرکات از دید دشمن استفاده می‌شود مثلا در هنگام حمله تک تیرانداز دشمن به ستون نفرات، برای ایجاد فرصتی برای پنهان شدن و سنگر گرفتن.

نوعی نارنجک نیز وجود دارد که برای خاموش کردن آتش مورد استفاده قرار می‌گیرد که طرح و ایدهٔ آن توسط مخترعی ایرانی ارائه شده است.

این نوع نارنجک حاوی مواد اطفاء حریق است و ضامنی الکترونیکی دارد.

اف18 هورنت

مک دانل داگلاس اف/ای-۱۸ هورنت (به انگلیسی: McDonnell Douglas F/A-18 Hornet) جت جنگنده چندمنظوره فراصوت دوموتوره و تک سرنشینه‌ای است که در اواخر دهه ۱۹۷۰ بر اساس جنگنده آزمایشی وای‌اف-۱۷ توسط شرکت مک‌دانل داگلاس و نورتروپ برای استفاده در نیروی دریایی و تفنگداران دریایی آمریکا طراحی شد. این هواپیما هم توانایی نبردهای هوایی و هم قابلیت حمله به اهداف سطحی را دارد و مهمترین ماموریت‌هایی که برای آن تعریف شده شامل دفاع هوایی از ناوگان‌های دریایی، اسکورت جنگنده‌های دیگر، سرکوب پدافند هوایی دشمن، حملات ضربتی و بمباران اهداف زمینی و دریایی، ماموریت‌های برتری هوایی، رهگیری جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌ها و موشک‌های دشمن، پشتیبانی نزدیک هوایی، و شناسایی هوایی می‌شود. اف-۱۸ برای انجام ماموریت شبانه‌روزی در هر نوع شرایط آب‌وهوایی طراحی شده و قابلیت سوخت‌گیری در هوا و فرود و پرواز از ناوهای هواپیمابر را دارد.

این جنگنده به سفارش نیروی دریایی آمریکا به عنوان جایگزینی برای جنگنده اف-۴ فانتوم، و هواپیماهای تهاجمی ِ آ-۴ اسکای‌هاوک و آ-۷ کرسر و به عنوان مکملی برای جنگنده رهگیر اف-۱۴ ساخته شد. اولین پرواز آزمایشی اف-۱۸ در سال ۱۹۷۸ انجام شد و از سال ۱۹۸۳ وارد فعالیت رسمی در نیروی دریایی آمریکا شد. در مجموع ۱۴۸۰ فروند از این هواپیما در مدل‌های آ، بی، سی و دی ساخته شده و به کشورهای کانادا، استرالیا، کویت، فنلاند، اسپانیا و سوئیس هم صادر شده است. همه‌کارگی و توانایی انجام ماموریت‌های متنوع و اعتمادپذیری بالا از امتیازات این جنگنده است اما به دلیل برد عملیاتی و ظرفیت حمل مهمات کم در مقایسه با جنگنده‌های دیگر مورد انتقاد قرار گرفته‌است. ابتدا نام اف-۱۸ هورنت (Hornet به معنی زنبور سرخ) برای این جنگنده انتخاب شده بود اما پس از مدتی برای تاکید بر قابلیت‌های تهاجمی (حمله به اهداف سطحی) این هواپیما کد اف/ای (اف مخفف فایتر به معنی جنگنده و ای مخفف اتک به معنی تهاجمی) است برای نام‌گذاری این هواپیما انتخاب شد.

اف/ای ۱۸ هورنت همچنین پایه‌ای برای طراحی جنگنده بزرگتر و پیشرفته‌تر اف/ای-۱۸ئی/اف سوپر هورنت بود. سوپر هورنت در دهه ۱۹۹۰ جایگزین جنگنده زمینی آ-۶ اینترودر و در سال ۲۰۰۶ جایگزین جنگنده‌های سالخورده اف-۱۴ تام‌کت در نیروی دریایی آمریکا شد.

حداکثر سرعت اف-۱۸ در ارتفاع ۱۲۱۹۰ متری به ۱٫۸ ماخ معادل ۱۹۱۵ کیلومتر در ساعت می‌رسد. برد عملیاتی آن با دو موشک هوابه‌هوای کوتاه‌برد ایم-۹ حدود ۲ هزار کیلومتر و شعاع عملیاتی آن در ماموریت‌های هوا به هوا ۷۴۰ کیلومتر است. نیروی محرکه هواپیما را دو موتور توربوفن ساخت شرکت جنرال الکتریک تامین می‌کنند. حداکثر ظرفیت حمل مهمات اف-۱۸ هم ۶۲۱۵ کیلوگرم است که می‌تواند شامل انواع موشک‌ها، راکت‌ها و بمب‌ها و یا مخزن سوخت اضافی باشد.

تانک مرکاوا

مرکاوا (در عبری: מרכבה) (به معنای ارابه) تانک اصلی میدان نبرد اسرائیلی است. طراحی این تانک از سال ۱۹۷۳ آغاز و اولین مدل آن در سال ۱۹۷۸ وارد فعالیت رسمی در ارتش این کشور شد. مرکاوا تنها مورد استفاده ارتش اسرائیل است و به هیچ کشوری صادر نشده‌است. قابلیت تعمیر سریع، بقاپذیری، به‌صرفه بودن به لحاظ هزینه و عملکرد مناسب خارج از جاده از مهمترین مواردی هستند که در طراحی این تانک مد نظر قرار گرفته‌اند.

در طراحی مرکاوا اهمیت بسیار بالایی برای حفظ جان سرنشینان در نظر گرفته شده‌است. ویژگی منحصربه‌فرد این تانک قرار گرفتن موتور در قسمت جلو است (در تمام تانک‌های دیگر موتور در عقب تانک قرار دارد). ضمن اینکه برجک تانک در مقایسه به تانک‌های دیگر عقبتر قرار گرفته‌است. این طرح‌بندی برای افزایش حفاظت از سرنشینان به ویژه راننده اتخاذ شده چرا که معمولا قسمت جلوی تانک در خطر اصابت قرار دارد. همچنین فضای بیشتری در عقب تانک وجود دارد و مسیر ورود و خروج از درهای پشتی است که این باعث می‌شود تا تانک امکان حمل سربازان اضافی را داشته و ورود و خروج سرنشینان زیر آتش دشمن به شکل ایمنتری انجام شود. برای این منظور علاوه بر زره بسیار پیچیده، موتور تانک در قسمت جلو قرار گرفته که باعث افزایش حفاظت از سرنشینان تانک می‌شود.[۱]

این تانک در ۴ ورژن اصلی ساخته شده‌است. آخرین ورژن که مارک ۴ نام دارد، از سال ۲۰۰۴ وارد خط تولید شده‌است. تا سال ۲۰۱۲ حدود ۲ هزار دستگاه از تمام مدل‌های ساخته شده و سفارش تولید ۳۰۰ دستگاه دیگر هم داده شده‌است. از شاسی مرکاوا برای ساخت چند نوع خودرو زره‌پوش دیگر از جمله آمبولانس زره‌پوش، نفربر زره‌پوش، خودرو زرهی بازیابی و هویتزر خودکششی ۱۵ م‌م هم استفاده شده‌است.

موشک هلی فایر AGM-114 Hellfire

ای‌جی ام-۱۱۴ هِل‌فایر (به انگلیسی: AGM-114 Hellfire) به معنای «آتش جهنمی»، نوعی موشک هوابه‌زمین ساخت ایالات متحده آمریکا است که به عنوان یک موشک ضد زره با سامانهٔ هدایتی شلیک و بعد هیچ در شرکت صنایع دفایی لاکهید مارتین طراحی و تولید شده‌است.

هل‌فایر علاوه بر کاربرد اصلی خود یعنی نابودی تانک‌های دشمن علیه دیگر اهداف سطحی نیز قابل استفاده است. این موشک از توانایی حملات ضربتی دقیق برخوردار است و می‌توان آن را از روی سکوهای زمین‌پایه، دریاپایه و هواپایه شلیک نمود اما معمولاً بر روی بالگردهای جنگنده اصلی ارتش ایالات متحده آمریکا سوار می‌شوند و موشک هوابه‌زمین اصلی ارتش آمریکا و چندین ارتش دیگر دنیا در کلاس موشک‌های ۵۰ کیلویی است.

طراحی این موشک از سال ۱۹۷۴ با اعلام نیاز نیروی زمینی ارتش آمریکا آغاز شد. آمریکایی ها نیازمند یک موشک ضد تانک کارآمد برای نابودی خودروهای زرهپوش دشمن بودند که از روی هلیکوپتر شلیک شود. تولید اولین مدل این موشک با نام ای‌جی‌ام-۱۱۴ای در سال ۱۹۸۲ آغاز شد. بیشتر مدل‌های هل‌فایر با سامانه هدایتی آشیانه‌یابی لیزری هدف خود را پیدا می‌کنند، به استثنای مدل ال این موشک معروف به لانگ‌بو (Longbow) که از هدایت راداری بهره می‌برد. هدایت لیزری را هم خود سکوی شلیک‌گر موشک می‌تواند انجام دهد. مثلا هلیکوپترهای آپاچی از طریق دوربین‌های الکترونیکی که بر روی دماغه آن‌ها نصب شده این کار را انجام می‌دهند و هم اینکه یک هواگرد دیگر یا یک ناظر زمینی قادر است با استفاده از علامت‌گذار لیزری کار هدایت موشک را به انجام رساند. این حق انتخاب به هل‌فایر این امکان را می‌دهد که حتی به اهدافی که خارج از میدان دید شلیک‌گر موشک باشد نیز حمله کند.